Ik moet alles zelf kunnen, toch?

De eerste piek in Coronabesmettingen, we leven in 2020. De ziekenhuizen liggen vol en het personeel heeft het zwaar. Binnen de "CoachEenheid" bespreken we wat wij kunnen betekenen voor de vele zorgmedewerkers die het huilen nader staat dan het lachen. We besluiten een deel van onze tijd belangeloos beschikbaar te stellen. Zorgmedewerkers mogen gratis een beroep op ons doen voor een gesprek, wandelcoaching of dergelijke. Naast berichten op Social media benaderen we allen diverse ziekenhuizen en andere zorginstellingen om ons aanbod te delen. Er is geen echte interesse. “We hebben dat in eigen huis”. Dan uitbreiden naar het onderwijzend personeel? Ook die hebben het zwaar. Vergelijkbare reacties. Speelt een vorm van zelfbescherming, de eigen werkzaamheden veiligstellen, een rol? Wij weten het niet. De nachtkaars gaat uit.

Begin 2021, de tweede golf is een feit. In de ziekenhuizen stijgen de opnames met Covid-patienten deze keer gestaag maar minder snel. Ondertussen zit ons land grotendeels op slot en steeds vaker hoor je over de worstelingen van onze jongeren. Al maanden niet meer naar school, niet meer naar de kroeg en maar beperkt bij elkaar op bezoek. We zien de effecten van dit alles ook bij onze eigen kinderen. Nicki begint er als eerste over. “Kunnen we een deel van onze tijd dan misschien beschikbaar stellen voor de jongeren?” Mijn ervaringen van vorig jaar roepen even, heel even maar, wat twijfels op. Snel zijn we het eens, ja, dat kunnen en willen wij.

Wat dan gebeurt verrast ons. Na wat eerste berichten op Social media stromen de reacties binnen van coaches die belangeloos mee willen doen. Al snel meldt zich een vrijwilliger die binnen enkele dagen een website opzet. Binnen een maand hebben zich meer dan 1000 coaches aangemeld en zijn hun gegevens op de site geplaatst. In heel het land kan een jongere een coach vinden bij haar/hem in de buurt. De tamtam roert zich ook meer en beter. Naast Social media verschijnen er berichten in de schrijvende pers, op de radio. Een talkshow op tv halen we niet. We bieden het aan, het “probleem” van de jongeren krijgt volop aandacht, een deel van de oplossing niet.

Ja, er zijn jongeren die een coach gevonden hebben. Er is gewandeld, pizza gegeten, en veel geluisterd. En toch, de aantallen blijven beperkt.

Dat roept vragen op, veel vragen.

• Weten de jongeren ons niet te vinden?
• Communiceren wij wel op een juiste wijze?
• Is er te weinig interesse voor “goed nieuws”
• Is er wel sprake van eenzaamheid onder een deel van de jongeren?

Of speelt een ander fenomeen een grote rol? Vormen de ervaringen van mijn zoon die aan het afstuderen is een indicatie? Hij richt zich met zijn onderzoek op de studiedruk die, volgens eerder onderzoek, een flink deel van de studenten ervaren. Een oproep voor deelname aan een interview binnen een groep met zo’n 2000 studenten levert 5 reacties op, alle reacties waren van vrouwelijke studenten. Waar blijven de jongens? Durven die niet? Of speelt hier het fenomeen “Ik moet alles zelf kunnen, toch?” een rol? Is er in de samenleving nog ruimte voor kwetsbaarheid of is dat “not done”?

Ik heb geleerd hulp te vragen, het heeft mij veel gebracht. Aan alle jongeren wil ik zeggen “Er is niets kwetsbaars aan hulp vragen, je toont juist lef, dus DOEN”.

Voor onze jongeren: Samenvoordejongeren.com